Poezja.

Pamiętam doskonale, byłaś taka świeża, nowa, ponętna…

Twoje oczy błyszczały, usta śmiały się do mnie.

Śliczna. Lekka. Naturalna… taka ruda z piegami, pamiętasz…

Nic się nie zmieniłaś od tamtych lat.

Złapałaś mnie za rękę i przywiodłaś tu.

Drzwi zamknął klucz… do którego mówiłaś tak pięknie.

Nie wychodzę stąd do dziś.

Podrzucasz mi tylko garść owoców i mleko.

Moją ręką odgarniasz swoje włosy.

Patrzysz w moje oczy i hermetycznie ściskasz moje usta swoimi wargami.

Niech mnie posądzą o „lesbijstwo”.

Dajesz mi tyle smutku i pokory, że nigdy nie odejdę.

Miliardy uśmiechów, miliardy łez.

Przy Tobie powstawały moje myśli, których byłaś narratorem.

Ja tylko odgrywam te role, będąc swojego reżysera aktorem – wciąż biorę.

Proszę, wyrzuć ten klucz.

Sprawdź, jak z niego wytopić coś innego.

Nie chcę wychodzić stąd.

Bądź ze mną.