Liryczne-wysublimowanie
Rzuć we mnie kwiatami,
Uderz mnie falą miłości,
Wybij mi zęby słowami
O zazdrości i namiętności.
Podbij mi oko zachwytem,
Rzuć mną o ścianę rozkoszy,
Rozbij mi głowę skowytem
Gdy będziesz odchodzić w nocy.
Rzuć mnie na łóżko czułości,
Złam mi rękę objęciem,
Połam mi żebra z radości,
Utnij palec przed zaśnięciem.
Gdyby dwoje było jednym,
Jedną drugą każde z dwojga
Jedno jak ten głaz - wciąż bierny,
A drugie zbyt mocno kocha.
Gdyby do jednego dodać
Drugie co tak samo czuje,
I gdy tylko wspólna trwoga
Pierwsze ratować próbuje.
Gdyby pierwsze miało problem,
Drugie by znów powstać w całość
Pomoże mu znosić godnie
To co pierwszego zastało
I gdyby drugie żyło w szczęściu,
A zabrakło by pierwszego
To czy na wspólnym ich zdjęciu
Było by pół, czy całego?
Weszłam.
Zamówiłam słońce i wiatr
Przyszedl Czas - miły kelner choć spieszyć się chciał...
Wyszłam.
Spod mrozu nart
Na fladze zakrwawionej, lecz zwiewnej
Schować się miał.
Poszłam.
Bo ze wszystkich kart
Na straży stały biernej
Odłamki serca wśród skał
Rozmyty obraz,
Na dole woda.
Słona.
Kiedy przez oczy dusza zagląda,
On jak porcelanowa lalka wygląda.
Tęsknota nim pisze opowieść bytu
Jakby na dzwonek miał dźwięk skowytu.
Zamiast na studia
Chodził do studia.
I to okazała się bez dna studnia.
Wśród traw i roślin marniał piorunem,
Przy braku syntezy równał się z tajfunem.
Mówił, że warto się zapomnieć na chwilę,
By pamiętać długo życie.
Tyle.
